Bericht 23. — uit notitieboek, met foto van telefoon. Werkelijk een vreemde gewaarwording om iets te zien dat je zelf bent, maar eigenlijk ook gewoon niet.
05-02-2022
Nadat ik minstens een halve dag niets van haar of Henk had vernomen, de gordijnen aan de overkant bleven onverbiddelijk dicht, verviel ik in mijn oude patroon. Dat gleed over me heen als een handschoen of een oude sok in mijn geval. Dus ik trok mijn joggingpak uit de wasmand, frommelde mijn haar bij elkaar en wikkelde er een elastiekje om, keek naar mijn platgetrapte sloffen en dacht: prima zo, dit ben ik. Of misschien dacht ik wel helemaal niets, want wat voor zin had dat als niemand me hoorde.
Ik trok ook mijn pufferjas aan en ritste hem tot boven aan toe dicht zodat alleen de bovenste helft van mijn hoofd nog zichtbaar was. Ik ging voor de spiegel staan en zag hoe mijn hoofd als een vreemd gepeld ei met een Wiske-knotje uit een langwerpige doorgestikte en leverkleurige eierdop stak.
Lach eens, dacht ik tegen mezelf. Toe dan. Doe dan. Doe het! Lachen!
In de kraag van de jas voelde ik hoe mijn mond naar twee zijden breed werd. Het trok en deed zelfs een beetje pijn. Er kraakte of scheurde iets in mijn rechterwang.
Ik slofte naar de kraan voor een slok water en stond onderweg ergens op. Omdat de dichtgeritste kraag mijn zicht blokkeerde ging ik door mijn knieën en voelde. Ik vond op de tast mijn zwarte schoudertasje met de gouden ketting. Ik gooide het om mijn nek en het bleef schuin op mijn borst hangen. Daarna schoof ik een zonnebril over mijn eierkop en liep richting de voordeur waar de zon met harde stralen door het glas de gang in viel. Een natuurlijk blokkade waar ik met tegenzin instapte. Het leek zo optimistisch, dat zonlicht.
In een flits zag ik nog net een enorme Pinterest-Instagrammer in de spiegel. En heel even was ik de weg kwijt, ik snapte gewoon niet waar ik naar keek. Die gast in die spiegel zag er namelijk ziek hip uit. Een echte poser. Zo van, kijk dan, geen enkele moeite gedaan, gewoon iets over mijn hoofd gekieperd #nofilter.
Verdomd. Dat was ik. Ik deed een stap terug en bleef staan. Gefascineerd keek ik naar mijn afspiegeling in dat stuk glas. Het uitwendig voorkomen dat terugkeek was niet waar ik naar streefde, want ik streef helemaal nergens meer naar, maar het was wel bijzonder boeiend. Samen met die poser maakte ik allerlei bewegingen en nam poses aan #justwokeuplikethis #neemaardanecht #serieusja #ohbeniknuineenseenzwerver #moetjehierkomen #!
En heel even dacht ik niet aan Henk. Of aan die bloedzuiger.
